Interview 2022 door Ineke Tegelaar op YouTube

Drie bevriende kunstenaars maakten portretten van mij, met het idee mij niet mooier te maken dan ik ben en (dus) mij waarheidsgetrouw weer te geven. Deze portretten zijn van respectievelijk Arjan Moscoviter, Wout Herfkens en Harm Jan Roeles. Ik interviewde hen tijdens het poseren, een verslag hiervan vindt u bij ‘Teksten‘.

Iets over mijn levensloop:

Hummelo
Ik ben geboren in Hummelo, 1960, in de Achterhoek. Ons gezin woonde bij de landbouwcoöperatie, waar o.a. mengvoer gemaakt werd voor de boeren.
In ons dorp woonde een interessante man die mooie schilderijen maakte, Bennie Jolink. Later werd hij beroemd als zanger van de rockband Normaal. Zijn jongere broer Freddie, waarmee ik bevriend was, liet mij als kleine jongen het atelier zien. Ik stapte in een voor mij ongekende wereld van kleur. Daardoor werd het mijn droom om kunstenaar te worden.

Amsterdam
Van de kleuterschool tot en met de middelbare school frustreerde het onderwijs me. Als puberkind uit de jaren ’70 vond ik dat alles anders kon en moest. In Amsterdam ging ik daarom Politieke- en Sociale Wetenschappen studeren aan de UvA.
Het Stedelijke Museum trok me echter meer dan de collegezalen. Veel vertrouwen in de revolutie had ik ook niet en ik besloot mijn oude droom te volgen en kunstenaar te worden. Het onderwijs trok me ook en daarom werd het de lerarenopleiding in …

Arnhem
De kunstacademie begon met een eruptie van beelden in mijn hoofd en vervolgens in acrylverf op vele vellen papier. Daarna werd mijn werk steeds contemplatiever. Dit resulteerde in het derde jaar in een reeks monochrome schilderijen. Kazimir Malevich en Carl André wezen me de weg. In tegenstelling tot de kunstenaars van eerdere generaties in de twintigste eeuw, zag ik mijn werk niet als een eindpunt van een ontwikkeling in de kunst, maar als een van de mogelijke van de opties. Maar dan wel mijn absolute optie. Later zou ik ook dat weer relativeren. Een verslag vindt u in mijn boek Executed Paintings (2007), zie elders op de website bij ‘Kunst’.

Nog steeds Arnhem
Ik ben na de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem zogezegd ‘blijven plakken’. Ik zie Arnhem wel als een provinciale stad, waar ik de musea met grote inspirerende kunst mis, maar ik kan hier goed werken. Regelmatige reisjes naar Amsterdam en het buitenland compenseren dat gemis.
Kort na mijn afstuderen ging ik exposeren in Galerie Van den Crommenacker in Arnhem. Later verdween de behoefte om mij als kunstenaar zo aan de wereld te tonen, in afwachting van iets wat maar niet komt. Als ik echt beroemd was geworden zou ik daar natuurlijk anders over denken.
Ik ben ook les gaan geven aan centra voor de kunsten en op projectbasis in het basisonderwijs. Verder heb ik enkele buurtprojecten gedaan vanuit het basisonderwijs met nieuwe ideeën uit de community art.

Reflectie
De kunsten, en ook de kunsteducatie, zijn een gemakkelijke prooi voor bezuinigingen gebleken. Dat kon alleen gebeuren omdat de meeste mensen het nut van kunst niet inzien. Ik zie ‘kunst’ als een vitaal onderdeel van het menselijke bestaan en elke samenleving.
Daarin word ik steeds bevestigd in de kunstprojecten die ik doe en de mensen die ik daarin ontmoet (en dat zijn er honderden per jaar): kinderen uit alle lagen van de maatschappij, volwassenen tot aan de oudsten toe. Het is altijd: inspireren, activeren, dingen maken, betekenissen delen, ruimte scheppen voor mooie dromen en troostrijke beelden en sterker verder gaan.